Geplaatst op 27 november 2022 door janwalraven355
Druk, druk, druk…… Zelfs een blogje schrijven betekent “druk, druk, druk”. Nog druk bezig met “rondje Spanje” te beschrijven komt dit er zomaar even tussendoor. Maar wat is druk eigenlijk ? Vroeger zei moeder altijd: “het is zo druk zoals je het zelf maakt”, zinnen die alles weer een beetje met beide voeten op de aarde brengen.
Sinds mijn 65e verjaardag ben ik in het bezit van een nieuwe fiets ! Een gravelbike. Alsof mijn garage nog niet vol genoeg staat met fietsen is een gravelbike het toonbeeld van veilig en sportief in herfst en winter buiten bezig zijn. Dikke banden die zorgen dat bladeren of nattigheid niet zorgen voor onderuit gaan en schijfremmen die ervoor zorgen dat stoppen geen probleem is. Dat het hebben van zo’n fiets meteen druk oplevert komt als die vrienden (ze gaan wekelijks twee keer behoorlijke ritten maken op de gravelbike) me uitnodigen voor dat gravelbiketochtje. De route wordt door Rene zelfs omschreven als “verrassingsrondje”. Tja…de eerste keer op zo’n fiets en in totaal het hele jaar nog geen 3000 km op de teller….. en dan samen met die “mannen” op pad ? Nou, ik doe het maar…het zijn gelukkig geen druktemakers die me helemaal in de vernieling willen rijden.
Vanaf de start gaat het richting de stuw, al meteen verlaten we het fietspad en gaat het binnendoor over de landweg naar de Krang in Beegden. Een praatje en zelfs kopwerk van ondergetekende betekent dat het goed gaat tot we de stuw overgaan en meteen rechts langs vissers een – voor de racefiets – onbegaanbaar pad opgaan. Al gauw moet gestopt worden. Het is Hans die last heeft van de druk. Niet dat hij naar het toilet moet maar het is de bandendruk die hem opspeelt. Teveel “bar” in de bandjes en een minimaal drukje op het ventiel zorgt ervoor dat hij weer comfortabel verder kan. Tja..ook mijn banden zitten goed vol en ik weet het zeker: “teveel druk” maar….. flink opgepompte banden zorgen op de weg dat het goed vooruit gaat. Peter waarschuwt me al voor blaren op de handen en achterste maar….hier maak ik me vooralsnog iet druk om.
Gravel fietsen is steeds opnieuw oriënteren waar we zijn. Als we via een landweg weer op de grote weg komen is het steeds opnieuw een moment van “oh, zijn we hier..!” en de land- en boswegen – en dat na meer dan 40 jaar fietsen door het Midden-Limburgse – zijn ware ogen-openers. De ene keer komen we op een boerenerf, de andere keer fietsen we naast de natuurbegraafplaats en daarna zitten we ineens bij de Dalheimer mühle in natuurgebied de Meinweg. Horen we Rene en Hans over fietsen praten, Peter en ik hebben het over het wereldse: de toevallige ontmoetingen in de lift, de Moeselwijnen en over “druk” , bloeddruk welteverstaan en namen als amlodipine, metropol en lisinopril komen voorbij als zijn we fietsende apothekers.
Gelukkig heb ik me van te voren niet druk gemaakt over het feit dat de nieuwe fiets na afloop eruit ziet als een waar beest. Zwart van de modder en bladeren op het frame zorgen ervoor dat een compleet uitgewoonde “ruiter” na 60 km baggeren toch maar eerst aan de poets moet om het stalen ros weer enigszins toonbaar te maken. Kortom, een mooie rit en een mooie belevenis van een nieuw fietsonderdeel: gravelfietsen. En dit zal ongetwijfeld een vervolg krijgen! De druk is in elk geval van de ketel.